Hoy, ubusin mo na iyan dahil kung hindi isasaksak ko yan sa puwet mo!

Hoy, ubusin mo na iyan dahil kung hindi isasaksak ko yan sa puwet mo!

(THE FINAL CHAPTER: Kaya mo na bang tapusin? Ang manok mas madaling hulihin kapag pipikutin.)

Merong pagkaing hindi mo maubos pero ayaw mo pang alisin sa plato mo.  Merong pagkaing hindi mo maubos pero ayaw mo ipamigay sa kapwa mo.  Hindi mo siya maubos dahil ayaw mo na sa kanya talaga.  Ang problema nga lang ay hindi mo alam kung kakayanin mo ba kapag wala na siya.

Kapag bumili ka ng sapatos, dapat lagi daw may allowance.  Tama lang yan. Kapag nagmahal ka, magtira ka naman ng para sa sarili mo.

Nilalagay nga ba ang Coke sa lata, plastik at salamin na bote upang hindi ito maakyat ng mga langgam?  Masakit mangagat ang mga langgam.  Masakit din mangagat ang pag-ibig.  Kaya huwag mo sobrahan ang pagiging matamis mo upang hindi siya masuya at ika’y pagsawaan. Masakit.

Kapag umiinom ka sa baso na may lamang tubig habang ngumunguya ng pagkain, minsan yung kanin sa bibig mo ay bumabalik dun sa tubig.  Sa mga panahong ganito na mayroong nagaganap na balikan, mag-ingat ka.  Pansinin mo, pagtagal ng panahon, iyong butil ng kanin na iyon ay unti-unting dudurugin lamang ng tubig.  Lalo na kung murang klase ka lang ng bigas at “hindi ka naman talaga mamahalin”.

Bakit ba tayo nasasaktan ng letsugas na pag-ibig na iyan? 

Hindi ba natin pwedeng tularan na lang ang mga batang mahilig kumain ng yelo?  Baka kasi sa ganitong paraan, tayo’y mamanhid na lang at wala nang maramdaman.

Bakit yung mga bata kapag uminom ng tiki-tiki mas mapapabilis nilang malalagpasan ang mga yugto ng buhay nila?  Tayong matatanda ba hindi pwedeng daanin na lang sa marijuana para kalimutan ang problema?

Hindi mo din talaga mapaghahandaan ang papuputuking “Goodbye Universe” sa iyo ng puso mo.  Parang MMDA lang yan eh, sa halip na nagtatrapik sa kalsada ay mas gugustuhin pang magtago sa kung kani-kaninong saya para gulatin ka.  Mas unexpected, mas masakit.  Yung tipong akala mo masaya ang lahat, tapos isang iglap wala ka nang kalingap. 

At pagkatapos mong masaktan at maiwanan ay takot ka nang pumasok sa relasyong ginagapangan ng pagmamahalan.  Ang pakiramdam mo naman ngayon ay halintulad ng pakiramdam ng iba kapag nakakita ng pulis.  Parang mas nakakatakot.  Parang mas hindi ka ligtas.

Oh well, kahit handa ka pa, e wala ka pa ding kawala sa biro ng tadhana.  Wala kang kawala kay Kupido na tumira ng pana pero sa kili-kili lang tumama.  Ika nga nila, “Boy Scout laging handa, kapag sinapak laging bagsak.”

Inom kaya tayo ng Glo-herbal para mawala na ang mga sakit na dumadaing ng aray?  O sumunod na lang sa tinahak na landas ni Echigaray?  Tumakbo na lang ng matulin kahit magmukhang kulang sa pansin?  Subukan mo na lang kaya siyang buntisin?  Sabe ko nga sa sarili ko, “Ang manok mas madaling hulihin kapag pipikutin.”

Scene 1

Sa isang fx na kasalukuyang binabaybay ang Qurino Highway..

Driver: Naku trapik nanaman dito sa TV 5 niyan! Pasensya na ho ah. Matatagalan po tayo.

Mga pasahero: Ayos lang ho manong..

Isang pasaherong kupal: TSK!

Pagkaraan ng ilang minuto..15 minutes to be exact..

Isang pasaherong kupal pa rin: TSK! tagal naman! malalate na ko eh!

Aze (sa isip lang) : Sana magsara lahat ng butas mo sa katawan. (sabay ngiti)

Naranasan mo na ba iyan sa fx o jeep?  Ito ang classic example ng mga taong kung makasaltik, akala mo sila ang bumubuhay sa pamilya ng drayber.  Kulang na lang ay isisi sa drayber ang masikip na daan, milyon-milyong sasakyan at bilyon-bilyong fans ni Willie Revillame na sa gitna na ng kalsada kumakain, nagugutom, natutulog, gumigising, umiihi, dumudumi at nagpupusoy dos.

Nakakairita mairita at makakita ng taong naiirita.  Nakakainis mainis at makakita ng taong naiinis.  Eh anong gagawin mo? Ngingiti na lang? Gagayahin mo ang mga binatilyong naglalaro ng basketbol sa court ninyo?

Scene 2

Finoul ni Bloods si Hurricanes pero ang sabi ni Bloods hindi naman daw niya tinamaan (nadaplisan lang daw niya yung daliri) pero halos magmukhang makopa na tinubuan ng mukha na si Hurricanes dahil sa pagkakasampal ni Bloods.

Bloods: Hoy grabe! Hindi ko nga siya tinamaan e! Daliri lang eh! Puta naman! NANA! NANA kayo gago!

Hurricanes: Hindi sige, wala wala. Walang foul. Good! Good! (nakangiti pero pikon na talaga ang lolo mo)

Pagkaraan ng ilang minuto..15 minutes to be exact..

Hurricanes(tumakbo papunta kay Bloods at pinagsasaksak ito ng lapis): PUTANG INA MO! SINONG NANA?!?! TANG-INA KA! TANG-INA KA!

Bloods(naghihingalo):  tanginaaaa…mo..rin…

Aze(sa isip lang): Intense.

Hindi mo talaga maitatago ang hinanakit mo sa loob ng puso mo.  Lalabas at lalabas yan.  Lalabas at lalabasan ka.  Kaya’t kung binato ka ng bato, batuhin mo ng tinapay (na may palamang bato)!  Busalsalan mo sa bunganga ng inihaw na kuko ng dragon!  At kung meron nang nakukulong sa kasong “kakupalan”, ipademanda mo! 

Ilabas mo ang nararamdaman mo.  Huwag mong kimkimin.  Huwag mong hayaang lamunin ka ng problema mo.  Manghingi ka ng tulong sa pamilya, kaibigan at Panginoon mo.  Manghingi ka ng tulong kung kinakailangan dahil hindi ka si Grazilda, hindi ka cast ng Imortal at hindi ka driver ng jeep na kayang pagsabay-sabayin ang pagkuha ng bayad, pagsusukli, magbilang ng kita, pagkuha ng pasahero, pagsisigarilyo, pamboboso at pakikipag-usap sa MMDA. No man is an island, okay?

At paglipas ng panahon, makikita mo, gigising ka na lang isang araw na magkaibigan na kayo.  Tandaan mo, hindi habang buhay ang sakit na nadarama mo.  Hindi habang buhay iyang bungang araw sa likod mo.  Mamamatay din ang mga hinagpis sa iyong isipan.  Paglalamayan mo din yan habang pumapapak ng butong pakwan.

Kaya ubusin mo na iyan dahil kung hindi isasaksak ko iyan sa puwet mo!

By: Aze Eversen A. De Castro

Ang manok mas madaling mahuli kapag itlog pa lang.

Ang manok mas madaling mahuli kapag itlog pa lang.

(Manila Hostage Crisis, bakit hindi ka pa namatay noong bata ka pa?)

Noynoy:   Shit.  May sasabihin ako eh.  Nakalimutan ko.

Aze:   Ano yun?

       

Gaano ba talaga kahirap intindihin na ang ibig sabihin ng “nakalimutan” ay “hindi maalala”?  Gaano ba talaga kahirap pigilang magdikit ang dila’t gilagid upang hindi na mabigkas pa ang mga katagang “Ano yun?” kung narinig mo naman na sinabi na niyang nakalimutan niya? Natanong mo lang ba iyon dahil nakalimutan mo na sinabi niya na nakalimutan niya yung sasabihin niya?  Madali bang makalimot? O mas madaling makaalala?

Manila Hostage Crisis, kailan kaya ito makakalimutan?  Baka kapag natuto na tayong ibaling ang pansin sa hustisya ng sangkatauhan at hindi sa asal undin nating pagsisisihan?   Kasalanan ni ganito. Kasalanan ni ganyan.  Eh bakit hindi mo ipagsiksikan diyan sa kokote mo na pare-pareho lang tayong may kasalanan. Pare-pareho lang tayong makasalanan.

Tingin mo? Kung may pakielam talaga tayo, bakit hindi tayo lahat pumunta noon mismo sa Quirino Grandstand habang nangyayare ang pagsanib ni Satanas sa isang nilalang na hindi kayang labanan ang kademonyohan niya?  Bakit hindi tayo isa-isang nagmakaawa kay Mendoza?   Bakit hindi tayo nagpasa-pasahan ng mikropono at luhaang sabihing itigil na ang kahibangan niya dahil handa naman tayong tulungan siya?  Sa ganoong paraan ba e hindi pa rin siya makokonsensya? O iniisip lang natin na imposible iyon at magmumukha lang tayong tanga?  Oo, imposible.  Imposible kasi kinabukasan mo na nalaman na may nagyari palang hostage taking.  Abala ka kasi sa mga “kisses” mong nanganganak, dancing capsule na hindi mo mahuli-huli at mga dinosaur na kapag nilagay mo sa tubig ng timba ay tumataba.  Imposible kasi abala ka kay Anygma.

Ssssupot mo tol.

Ewan ko ba sa ating mga Pilipino.  Ako?  Noong mga panahon na iyon ay abala ako sa pagpuputok ng mga maliliit na plastik na lobo na matatagpuan mo sa mga binili mong appliance na nakapaloob sa kahon at “STYRO”.

Scene 1

“BAWAL UMEHE DETO. ANG MAHOLE BOGBOG!”

Aze (umihi sa pader):  Sinong tinakot nito.

Scene 2

“PUNYETANG-INA MO. SINABI NANG BAWAL UMEHE DETO EH! ANG MAHOLE BOGBOG NGA!”

Aze (katatapos lang umihi sa pader):  Putang-inang tarantado nagsulat nito ah.  Lakas magmura  amputa. Gago rin eh.

Hindi na makuha sa sindak, hindi pa makuha sa mura.  Tang-ina.  Mag-angas ka kapag hindi na pera ang bumubuhay sayo tanga.

Scene 3

Aze:  Manong, para powhzZz! Eto powhzZz bayad ko.

Driver:  Boy, wala kabang barya?

Aze:  Wala ho eh.  Buong isang-daan lang ho talaga.

Driver :  Tsk.  Dapat naman sinabi mo nang maaga-aga para nagpabarya tayo.  Nagbayad ka pagpaka-para mo tapos buo naman pala pera mo. Yan ang hirap sa mga style niyo eh.  Sige na, bumaba ka na.  Libre ka na lang.

Aze (pabulong): Hihihi. Winner!

Naranasan mo na bang tumama ang hinliliit ng iyong paa sa upuan, lamesa, aparador, bar counter, divider, inidoro o arinola?  Sakit no?  Ganun kasakit ang idinudulot mo sa mga namamasada sa tuwing magbabalak kang magbayad ng buong isang-daan kapag malapit ka na sa bababaan nang sa gayon ay walang maganap na suklian.

Para sa iyo, ano ba talaga ang ibig sabihin ng “busina”?

a.  Makikiraan lang po. Salamat.

b. Ayokong magbigay. Tabi.

Halos pareho lang diba?  Yung asal lang ang pinagkaiba.  Alam mo, lahat tayo matagal na sanang patay eh.  Deadz tayo kung sakaling pinahintulutan ni Kristong magkaroon ng kanser sa ugali.  Pasalamat ka hindi.

Nakaranas ka na ba ng drayber na dumadaan sa shortcut dahil traffic daw tapos paglalakarin ka na lang dahil hindi na niya madadaanan ang lugar kung saan iyon ang iyong bababaan?  Okay lang naman kung maayos na sasabihin, eh kaso ang problema pabalang na nga sinigawan ka pa.  Kapag nagalit ka, magagalit din siya.  Kapag yung pasahero kaya ay nagkataong putol ang isang paa, itatama na kaya niya ang dadaanan niyang ruta o mangingibabaw pa rin ang galit sa awa?

Sugatan na ang Pilipinas.  At ang ugaling bastos naming ibang mga Pilipino ang nagsisilbing band-aid upang hindi makahinga ang mga sugat na ito at tuluyan nang maagnas.

Nagbabago naman tayo eh.  Pero bumabalik nga lang sa dati.  Lumilinis. Dumudumi.  Kunwari nagswimming ka kasi mainit.  Tapos yung tuwalyang ginamit mo pampatuyo sa balingkinitang katawang kagagaling lang sa pool na tinubuan ng mga langaw, ipis, musang, unyango, mulawin at Pandaca Pygmea ay siya ring gagamitin mo pagkatapos mong magkuskos at magbanlaw, shet.  Luminis ka nga, dumumi naman ulit.

Kailan kaya natin maiwawaksi ang ugaling sablay?  Bakit hindi natin subukan ang ginagawa sa libro ng ating mga lola’t nanay?  Dinidilaan ang bawat pahina upang ito ay maghiwalay.  O hihintayin mo na lang na maiwan sa lupa ang mga hindi sumunod sa Kanyang gabay?  Ano ba trip mo, ice cream na pinalaman sa monay o ice cream na binudburan ng momay?  Piliin ko na lang kayang mamatay habang bata pa’t walang malay?

By: Aze Eversen A. De Castro

Paano ka mabubuhay kung hindi ka hihinga?

Paano ka mabubuhay kung hindi ka hihinga?

(Walang-kasing hirap. The Return of the Comeback)

        Isa sa mga pinakamadikit na aspeto sa buhay na hindi mo maiwawaksi sa isang nilalang ay ang mangarap.  Mas madikit pa sa kulangot.  Take note, kulangot as in kulangot.  Kahit anung klaseng kulangot, kulangot na pinahid sa pader, sa unan, sa pantalon, sa uniform, sa uniform ng kaklase, sa table ng teacher, sa damo, sa bato, sa tiles ng swimming pool, sa gripo sa banyo at sa utong.  Pwede rin namang bumaon sa kaduluduluhan, kasuluk-sulukan at kadilim-dilimang parte ng iyong kuko.  Kulangot na kung hindi sininga ay sininghot.  Tingnan mo, kapag nailabas ang kulangot, masarap diba?  Kung lalo mo namang sininghot, masakit.  Nandoon kasi yung pakiramdam na alam mong kaya mo itong dukutin, alam mong kaya mo itong abutin, alam mong kaya mo itong kamtan pero hindi mo ginawa.  Hindi mo ginawa dahil nawalan ka ng pag-asa.  Parang pangarap?  Pwedeng pagsikapan at pwede ring tamarin na lang.  Masarap kapag nasingha.  Masakit kapag sininghot.  Ang tanong, bakit mo sisinghutin kung bingyan ka ng Diyos ng benteng kuko na pwedeng pahabain at ang kulangot ay dukutin.  Samakatuwid, bakit ka susuko kung bingyan ka ng Diyos ng isang buhay na ikaw ang magdidikta ng iyong pag-asa.  Tandaan mo, kung ngayon pa lang ay hindi mo na maabot ang iyong mga minimithi, edi bukas na lang.

Ako? Pangarap kong magkaroon ng marami pang pangarap. Pero ayoko namang magpalamon sa sandamakmak na pangarap.  Gusto kong nangangarap dahil gusto kong maramdaman ang hirap at sarap habang binibigyang katuparan ang mga sangkap ng aking pangarap.  Naniniwala kasi ako na kapag ang hirap at sarap ay naipaghalo sa iisang baso, plato at inidoro, ito ang tunay na walang kasing-sarap.

May mga taong kahit hindi naghihirap ay hindi maramdaman ang sarap.  Meron din namang mga taong hindi nakaranas ng hirap kaya’t ang gusto na lamang ay puro sarap.  Bakit kaya?  Hindi ba talaga balanse ang mundo? Bilog ba talaga ang mundo.  Kung bilog nga, bakit may nakaangat pa rin at may natatapakan sa ilalim?  Kahit si Magellan hindi iyan masasagutan.  Dahil Diyos lang ang nakakaalam.

May iba’t-ibang plano si Hesus.  May iba’t-ibang dahilan kung bakit tayo ang narito at bakit siya ang nagdala ng kalbaryo  at napako sa krus.  Lahat tayo ay may silbi.  Paano ka lulutang kung walang salbabida?  Paano kayo magtatago kung walang kurtina?  Paano ka magpiprito kung wala kang mantika?  Paano ka matututo sa isang pagkakamali kung hindi ka naging tanga?  Paano ka mabubuhay kung hindi ka hihinga?  Langhapin mo ang pag-asa.

Kung meron bang kriminal, meron ding pulis?  Kung merong pulis, sure na ba na walang kriminal?  Kung walang kriminal, mawawala na rin ba ang mga pulis?  Kung pareho silang mawala, mas sasaya ba dito sa lupa?  Kapag nawala ang whiteheads at blackheads, mas kikinis ba ang mukha?

Minsan, mapapaisip ka.  Ang tsapa nga ba ang sumisimbolo sa organisasyong mas demonyo pa sa kulto?  Hindi mo alam kung tama bang sa kanila humingi ng saklolo o pare-pareho lang silang tarantado.  Isa lang masasabi ko, kung ang pag-uusapan ay mga tao sa panahon ngayon, mahirap na magtiwala.  Walang-kasing hirap. 

By: Aze Eversen A. De Castro 

Hayden Kho vs. Gloria Macapagal-Arroyo

Hayden Kho vs. Gloria Macapagal-Arroyo

(Kanino ang boto mo?  Ako ang simula. Ako mismo.)

                Gaganahan ka pa bang mag-almusal kung yung Koko Crunch mo e malambot na?  Yung hindi na siya matatawag na Koko “Crunch”.  Koko na lang.  Mantakin mo ito, “Mommy, kakain akong Koko”.  Parang mali diba?  Parang, ang pangit.  Hindi bali, uso naman ang Koko eh.  Uso sa mga tamad, sa mga batugan, sa mga mahirap tawagin tuwing kakain at sa mga ayaw bumangon at pilit na pinaghihintay ang biyaya ng Panginoon.

                Kung sabagay, mas pipiliin ko rin na magtalukbong ng makapal na kumot kaysa masulyapan na naman ang mga pangyayaring masalimuot.  Swine Flu.  Hayden Kho.  Char….Char…Charter Tseyndz?  Oo.  Yun ata.  Ewan ko kung ano spelling.  Iyan ang pagpapapalit ng pangulo ng bansa ng kanyang basag na mukha matapos siyang sampalin ng trilyon trilyong Pilipino.  Biro lang.  Peace, mahal na presidente…..ng bansang lubog sa utang kahit marami namang kayamanan.  Peace. Mukha kang ipis.

                Back to the topic, kung hindi ka kikilos, yung Koko Crunch mo, magiging Koko na lang.  Gusto mo ba ng ganun?  Kung oo, malamang binayaran na ang buhay mo ng ating mahal na…(pabulong lang)…pangulo.  At, at, at, at kung ganun nga…putang ina ka. Hehe.

                Bangon na!  Kung nakabulldog super glue ka pa din diyan sa kama mo, ito ang mga posibleng abutan mo sa mundo mo:

1.)    Yung taxi, parang bus na.  Pwede na ang nakatayo.

2.)    Yung airplane, parang tricycle na.  Pwede na sa bubong.

3.)    Nagpapatayan na ang mga tao.  Maiimbento na din sa wakas ang adobong puso at nilagang kaluluwa.

4.)    Ang ilog pasig, wala nang basura. Wow. Siyempre, natabunan na kasi ng mga bangkay ng mga pulitiko, estudyante ng UP at PUP at mga sikat na artista.

5.)    Kasing bilis na ng missile ang mga pampasaherong bus at jeep.  Hindi na din sila makakasuhan ng hit and run as long as may karatula sila na “TIME FLIES”.

Ang saya hindi ba?  Yan ang Pinoy version ng Revelation sa Bibliya.  Yan ang mangyayari kapag hinayaan natin siyang masilaw sa pera.  Tingnan mo, ang dami pa ring batang lutang sa droga at namumulubi sa kalsada.  Pabor kaya sila sa Cha-Cha? O tuluyan nang nawalan ng pag-asa?  Tapos sasabihin ng mga elitista, “Don’t give them fish. Teach them how to fish.”  Tarantado amputa.  Bakit? Pwede mo namang bigyan tapos tsaka mo turuan ah.  Pwede pareho diba?  Ayaw mo lang.  Madamot ka kasi.  Gahaman ka kasi.  Sugapa ka kasi.  Ganid. Sakim.  Demonyo.  Mas masahol ka pa kay Hayden Kho.  Ang swerte swerte mo.  Hindi nagkakakanser yang nunal sa mukha mo.

Ito ang solusyon.  Humingi ng tulong sa mga sindikato.  Ipalibot lahat ng pulubi sa palasyo at tsaka dumugin ang mahal na pangulo.  Mamalimos hanggang matunaw ang konsensya ng gago.  Ipaligid sa presidente lahat ng baliw sa lansangan.  Iyakan siya at tawanan.  Upang matigil na ang garapalan.

By: Aze Eversen A. De Castro

Alabang Boys

Alabang Boys

(The Latest People Power Revolution)

Aze:  Bakit kaya Blue at Pink ang pinakulay ni Bayani Fernando sa lansangan?

Bon:  Para madaling makita kahit gabi man o umaga.

Aze:  Ahhh…

Bon:  Bakit?

Aze:  Baka kasi pwede ring B-lue for B-ayani at F-ink for F-ernando

Bon:  Ano naman kung ganoon?

Aze:  Baka isa itong long term goal (para kapit sa malakas sa susunod na halalang puno ng kalokohan)

               

                Matindi na ba talaga ang pangangailangan ng tao sa pera?  O matindi lang ang pagkaadik ng tao sa pera?  Parang droga na ba?  Parang asawa mo na?  Baka naman napalitan na rin niya maging ang ating Diyos na sinasamba.

                Kung ako sa mga talent manager, sa mga squatter’s area ako maghahanap ng mga bagong karakter sa Pinoy Big Brother.  May future sila doon.  Maraming future bold star doon.  Maraming nakahubad at nagtatampisaw sa mga poso’t balon.

                Habang si Imelda at ang kanyang mga katropa ay hindi magkandaugaga sa kabibilang ng mga damit nila.  Hindi mabilang, parang buhangin sa beach.  Napakarami.  Sila naman, parang bitch.  Napakarumi.  Leche.

                Umiihip ang tubig.  Inaalon ang hangin.  Lumalawak ang kalsada pero sumisikip and daan.  Dumarami ang sasakyan pero kumokonti ang courteous drivers.  Nagkaroon na ng mga notebook na si John Lloyd at Piolo Pascual ang cover na pinagtsisismisan.  Ubos naman ang puno sa kalikasan.  Dumarami na ang artista.  Kumokonti na ang hayop.  May mga hayop na nagiging artista.  May mga artistang nag-aasal hayop.  Binabalutan na tayo ng pagkawirdo.  Iisa na alng ang natitirang konkreto.  Pantay pa rin ang dami ng pulubi at magnanakaw.  Mga magnanakaw sa palasyo at mga magnanakaw sa kalsada.  Nagkahalo-halo na.   Pinaniniwalaan na ang multo.  Binabalewala na si Hesukristo.  Baliktad na ang ikot ng mundo mo.  Kulot na ang takbo ng isip ko.  Halo-halo na ang mga ideyang nagwrewresting sa utak ko.  Maghalo-halo tayo ngayong tag-init upang hindi uminit ang ulo.

                Sa mga jeep masarap mag-isip ng ganito.  Tipong iba’t-ibang klase ng tao ang nakatitig sa iyo.  Merong conyo.  Merong nakasando.  Merong nakasabit.  Merong pilit ipinagkakasya ang puwet.  Merong mga babaeng hindi nag-ahit, ang lakas pa ng anghit.  May mga dumudura.  May mga nagmumura.  May estudyante.  May natatae.  Merong buong biyaheng tulog.  Merong buong biyaheng sabog.  Paanong hindi ka magmimistulang naka-marijuana?  E pagkabilis-bilis ng takbo ng mga sasakyan ngayon.  Lahat competitive.  Sa sobrang barubal magmaneho ng drayber ay para kang may libreng masahe sa biyahe.  Ayaw mo na rin magbayad ng pamasahe.  Baka mga jeep  na ang susunod na sasakyang pang-giyera.  At mga pampasaherong drayber na ang mga susunod na sundalo.  Sa bilis ng takbo nila, hindi sila maabutan ng mga bala.  Sa galing nilang umiwas sa mga babangga sa kanila, walang dudang hindi sila tatamaan ng mga granada’t bomba.  Ang galing talaga ng gawang Pilipino.  Masama man at may katas ng demonyo.  At least hindi nawawalan ng pag-asa patungong asenso.  Metro gwapo.

                Sa mga jeep mo rin maririnig ang mga bumabayong tugtugan.  Sa hinaharap, baka ang mga sasakyang pampasada na ito ang maging bagong gimikang kababaliwan.  Sponsors na lang ang kulang.  Kaso ang mga dadayo lang rito ay ang mga kapatid nating makabayan.  Mga kantang Ingles na isinalin sa tagalog kasi ang maririnig mo dito kadalasan.  Sabi nila baduy daw ang gumawa ng mga kantang ganito’t ganyan.  Buti nga sila naaalala pa ang lupang tinubuan.  Buti pa sila nakasaludo kay Bonifacio at hindi kay Neyo.  Kung sumigaw kaya ako ng “May bomba!” sa loob ng jeep, may pagkakaiba kaya kung sumigaw ako ng “May ipis!”?  Tingin mo? Gaano na kaya kakapal ang pinturang inilapat sa atin ng pagiging conyo?

                Hindi ba ito nakikita ng mga pinuno?  Hindi ba ito nakikita ng mga hindi pinuno?  Bulag ba tayo? Bingi? Pipe?  Walang pakiramdam?  Walang pakielam?  Halo-halo na ang mga mabubuti at masasamang pangyayari sa mundo.  Hindi mo na alam kung balanse pa ba o may nakakalamang.  Baka balang araw, kapag hindi pa tayo nagtino, ay sakupin tayo ng mga langgam.

                Palitan na natin ng downy ang mga dugong dumadaloy sa ugat natin nang tuluyan nang lumambot ang mga puso natin.  Magsimula tayo ng bagong adhikain.  Siguraduhing lahat ay may maisasaing na kanin.  Huwag kang magmistulang mannequin.  Kumilos ka at ipagtanggol ang mga inaalipin.

                Ikaw ang bagong BAYANI.  Isang bayaning ngiti lang ng mga Pilipino ang tinatamasa at hindi ang buwis ng masa.

By: Aze Eversen A. De Castro

Isang tanong, walang sagot

Isang tanong, walang sagot

(Who wants to be a millionaire?)

Ben:  Mag-ahit ka na ng bigote mo, ang panget!  Ang nipis!

Aze:  Kasing-nipis ng pitaka ng bawat Pilipino

                Sa mga panahong uso ang walang makain, mas uunahin pa ba ng isang ama ang bumili ng Gilette kaysa maghanap ng mga hilaw na butil ng kanin na maaaring ipanligo sa lalamunan ng mga anak niyang namimilipit na sa gutom at patuloy na napapraning.  Sana pwede nating lunukin ang bubblegum.  Baka sakaling  magsilbi itong panawid gutom sa mga sikmurang kumakalam.

                Sa mga panahong uso ang walang manguya, masisisi mo ba ang mga batang rugby ang pinagtutuunan ng pananampalataya?  Ano ang mas gugustuhin mo, isang grupo ng kabataang droga ang nakabara sa ilong o isang grupo ng kabataang nakakulong sa kabaong?

                Bakit ba ang mga mahihirap na tao sa lipunan ang patuloy na sinisisi natin sa labis na pagkalulong sa ipinagbabawal na gamot, talamak na patayan at walang tigil na pagdaing ng sangkatauhan?  Sila ba ang may kakayahang magtayo ng planta ng marijuana sa Sagada?

                Paano kung mula pagkabata nila ay shabu na ang nagsilbing gatas nila?  Paano kung marijuana ang etiketang ginamit ng mga ninuno nila upang manatiling maligaya ang mga henerasyon ng kanilang pamilya?  Masisisi mo ba sila kung ganito ang nakasanayan nila?  Na para bang pinagbigyan nga silang makita ang liwanag at kumawala sa dilim ngunit alinsunod naman nito ay para din silang tinadhanang maghasik ng lagim?  E kung sa halip na sisihin mo sila e tumulong ka, mas okay kaya?

                Paano ginagawang pag-asa ng bayan ang kabataan?  Sa pamamagitan ng pagpapaluhod sa kanila sa isang bilao ng munggo sa tuwing sila’y nalalaglag sa hagdanan?  Bakit? Hindi naman nila kasalanan na mahina pa ang kanilang pangangatawan.  Siguro hindi sila dapat palakihin sa mata ng parusa.  Dapat lang natin silang palakihin na may pinaghuhugutang konsensya.

                Ano kaya ang pinakamahirap na trabaho sa mundo?  Albularyo?  Magtataho?  Tiga-maneho?  Sundalo?  Tigalinis ng banyo?  Panadero?  Babaero?  Sugalero?  Basagulerong katipunero na may onting bakas ng pagka-emo?

                E ang pagiging pulubi kaya mahirap?  Tipong pipira-pirasuhin mo ang mga parte ng katawan mo at tsaka ka manlilimos sa hindi mo kakilala sa kalsada.  Mahirap na trabaho o trabahong pang-mahirap?

                E ano ang trabahong pangmayaman?  Panggagantso o pagiging pangulo?  Wala bang pinagkaiba ang mga ito?

                Ngayon, isipin mo.  Tama bang bigyan ang mga pulubi ng limos o mas tamang hayaan na lang sila upang hindi sila matutong mang-abuso ng kapwa?  Minsan nakakalito ang mali sa tama.  Minsan walang mali.  Minsan walang tama.  Nasa iyo ang desisyon.  Bibigyan ka ng tanong.   Bumuo ka ng sagot.

                Bakit kailangan mag-ahit ng bigote?  Para malinis ang tingin ng iba sayo?  Paano kung maitim ang budhi mo at madumi talaga ang nasa kaibuturan ng ng puso mo?  Para mo na din bang pinlastik ang sarili mo?  Kailan kaya tayo magkakaroon ng maayos na gobyerno?  Sino ba talaga ang dapat na umupo sa trono ng pangulo?  Si Hesukristo?

By: Aze Eversen A. De Castro

Bawal ang tao dito, doon ka sa bangketa

Bawal ang tao dito, doon ka sa bangketa

(If in doubt, consider unsterile.)

Ben: Mikes, nagtext na! Ayaw daw niya kumain.  Gusto na daw niya mamatay.

Aze (sa isip pa rin as usual): Tadyakan ko kaya ito sa alak-alakan.

                Hindi tayo tinuruan ng mathematics para magpakitang-gilas at gamitin ang algebra sa harap ng mga kahera.  Hindi tayo tinuruan ng mathematics para sukatin ang geometrical area ng mga kuko natin sa paa.  At hindi tayo tinuruan ng mathematics para maakit sa mga numerong kasalukuyang bumibilog sa ulo ng mga taong mukhang piso.

                Tandaan mo ito.  Nagaral ka ng mathematics upang maisapuso na sa bawat package ng problema na sa iyo’y irarasyon, mayroon at mayroon iyang kasamang instant solusyon.

                Bakit ba gusto mo nang mamatay? Kung akala mong marereincarnate ka, eh baliw ka.  Sige.  Maaaring mangyari nga ito.  Ngunit pagbalik mo dito sa mundo, isa ka na lang sa mga tinga ni Kris Aquino.  Sinayang mo ang buhay mo.

                Akala mo matutuwa ang mga nagmamahal sa iyo sa plano mo?  Akala mo mababawasan ang pabigat dito sa mundo kapag kinitil mo ang sarili mo?  Oras na itapon mo ang buhay mo, daig mo pa ang naglublob sa inidoro.  Kadiri ka.  Hindi mo kayang tagalan ang mga simpleng problema na sa iyo’y sadyang nakalaan na.  Hinanda ang mga ito upang palakasin ka.  Hinanda ang mga ito upang mag-enjoy ka. Hinanda ang mga ito upang buhayin ka.  Hindi para patayin ka. 

                Huwag kang mawalan ng pag-asa.  Hindi pa panahon para pigilin ang iyong hininga.  Bolahin mo muna si kamatayan.  Sabihin mo time-first muna.

                Tularan natin ang mga bata.  Kahit anong lunod mo sa kanila sa kumukulong kaning-baboy ay aahon at aahon ang mga iyan.  Marahil sila na nga ang mag-aahon sa Pilipinas.  Para silang mga glitters sa mukha.  Napakagandang tingnan.  Napakahirap alisin sa lipunan. 

Daig pa nila tayo.  Halos magkandadapa na sila sa pagtakbo makapagmano lang sa pari tuwing Linggo.  Pero tayo, mas gugustuhin pa nating i-GM na lang ni Father ang sermon niya at ipa-LBC ang oscha.

Ang mga bata, kabisado ang Angel of God at Panatang Makabayan pero tayo hindi.  Mas abala pa tayo kung sino ba talaga ang taong nasa likod ni Big Brother.  Bakit hindi na lang isama sa mga videoke and mga kantang ito upang hindi malimutan?  Bakit hindi nalang gawing gasolina ang alak? Upang sa halip na sumusuray-suray ay napapaunlakan natin ang ibang tao ng hanapbuhay.

Noong bata ka, hirap na hirap kang i-shoot ang ihi mo sa bowl niyo.  Ngayong malaki ka na, mas trip mo nang makipagpataasan ng ihi sa aso sa bawat pader na madadaanan mo.  Napakapanghi ng ugali mo.  Paano mo mahahanap ang mga solusyon sa problema mo kung ganito ang gawain mo.  Tapos sasabihin mong kamatayan lang ang sagot sa mga tanong mo.  Gago.  Huwag kang sumuko.  Ang kailangan mo lang ay magtino.  Wala kang karapatang magpakamatay. Maka-Diyos ka man o makasalanan, sakristan o Martian, si Gloria ka man o si Superman ay wala ka pa ring karapatan.

Paano ka mabubuhay kung gusto mo nang mamatay?  Paano ka sasaya kung ang bumubuhay sa iyo ay pera?  Paano mo malalaman kung panis na ba ang suka?  Mahirap diba?  Mahirap mabuhay.  Pero masarap mabuhay.

By: Aze Eversen A. De Castro