Thursday, September 16, 2010

Paano ka mabubuhay kung hindi ka hihinga?

Paano ka mabubuhay kung hindi ka hihinga?
(Walang-kasing hirap. The Return of the Comeback)

        Isa sa mga pinakamadikit na aspeto sa buhay na hindi mo maiwawaksi sa isang nilalang ay ang mangarap.  Mas madikit pa sa kulangot.  Take note, kulangot as in kulangot.  Kahit anung klaseng kulangot, kulangot na pinahid sa pader, sa unan, sa pantalon, sa uniform, sa uniform ng kaklase, sa table ng teacher, sa damo, sa bato, sa tiles ng swimming pool, sa gripo sa banyo at sa utong.  Pwede rin namang bumaon sa kaduluduluhan, kasuluk-sulukan at kadilim-dilimang parte ng iyong kuko.  Kulangot na kung hindi sininga ay sininghot.  Tingnan mo, kapag nailabas ang kulangot, masarap diba?  Kung lalo mo namang sininghot, masakit.  Nandoon kasi yung pakiramdam na alam mong kaya mo itong dukutin, alam mong kaya mo itong abutin, alam mong kaya mo itong kamtan pero hindi mo ginawa.  Hindi mo ginawa dahil nawalan ka ng pag-asa.  Parang pangarap?  Pwedeng pagsikapan at pwede ring tamarin na lang.  Masarap kapag nasingha.  Masakit kapag sininghot.  Ang tanong, bakit mo sisinghutin kung bingyan ka ng Diyos ng benteng kuko na pwedeng pahabain at ang kulangot ay dukutin.  Samakatuwid, bakit ka susuko kung bingyan ka ng Diyos ng isang buhay na ikaw ang magdidikta ng iyong pag-asa.  Tandaan mo, kung ngayon pa lang ay hindi mo na maabot ang iyong mga minimithi, edi bukas na lang.

Ako? Pangarap kong magkaroon ng marami pang pangarap. Pero ayoko namang magpalamon sa sandamakmak na pangarap.  Gusto kong nangangarap dahil gusto kong maramdaman ang hirap at sarap habang binibigyang katuparan ang mga sangkap ng aking pangarap.  Naniniwala kasi ako na kapag ang hirap at sarap ay naipaghalo sa iisang baso, plato at inidoro, ito ang tunay na walang kasing-sarap.

May mga taong kahit hindi naghihirap ay hindi maramdaman ang sarap.  Meron din namang mga taong hindi nakaranas ng hirap kaya’t ang gusto na lamang ay puro sarap.  Bakit kaya?  Hindi ba talaga balanse ang mundo? Bilog ba talaga ang mundo.  Kung bilog nga, bakit may nakaangat pa rin at may natatapakan sa ilalim?  Kahit si Magellan hindi iyan masasagutan.  Dahil Diyos lang ang nakakaalam.

May iba’t-ibang plano si Hesus.  May iba’t-ibang dahilan kung bakit tayo ang narito at bakit siya ang nagdala ng kalbaryo  at napako sa krus.  Lahat tayo ay may silbi.  Paano ka lulutang kung walang salbabida?  Paano kayo magtatago kung walang kurtina?  Paano ka magpiprito kung wala kang mantika?  Paano ka matututo sa isang pagkakamali kung hindi ka naging tanga?  Paano ka mabubuhay kung hindi ka hihinga?  Langhapin mo ang pag-asa.

Kung meron bang kriminal, meron ding pulis?  Kung merong pulis, sure na ba na walang kriminal?  Kung walang kriminal, mawawala na rin ba ang mga pulis?  Kung pareho silang mawala, mas sasaya ba dito sa lupa?  Kapag nawala ang whiteheads at blackheads, mas kikinis ba ang mukha?

Minsan, mapapaisip ka.  Ang tsapa nga ba ang sumisimbolo sa organisasyong mas demonyo pa sa kulto?  Hindi mo alam kung tama bang sa kanila humingi ng saklolo o pare-pareho lang silang tarantado.  Isa lang masasabi ko, kung ang pag-uusapan ay mga tao sa panahon ngayon, mahirap na magtiwala.  Walang-kasing hirap. 

By: Aze Eversen A. De Castro 

No comments:

Post a Comment