Wednesday, September 29, 2010

Ang manok mas madaling mahuli kapag itlog pa lang.

Ang manok mas madaling mahuli kapag itlog pa lang.
(Manila Hostage Crisis, bakit hindi ka pa namatay noong bata ka pa?)

Noynoy:   Shit.  May sasabihin ako eh.  Nakalimutan ko.
Aze:   Ano yun?
       
Gaano ba talaga kahirap intindihin na ang ibig sabihin ng “nakalimutan” ay “hindi maalala”?  Gaano ba talaga kahirap pigilang magdikit ang dila’t gilagid upang hindi na mabigkas pa ang mga katagang “Ano yun?” kung narinig mo naman na sinabi na niyang nakalimutan niya? Natanong mo lang ba iyon dahil nakalimutan mo na sinabi niya na nakalimutan niya yung sasabihin niya?  Madali bang makalimot? O mas madaling makaalala?

Manila Hostage Crisis, kailan kaya ito makakalimutan?  Baka kapag natuto na tayong ibaling ang pansin sa hustisya ng sangkatauhan at hindi sa asal undin nating pagsisisihan?   Kasalanan ni ganito. Kasalanan ni ganyan.  Eh bakit hindi mo ipagsiksikan diyan sa kokote mo na pare-pareho lang tayong may kasalanan. Pare-pareho lang tayong makasalanan.

Tingin mo? Kung may pakielam talaga tayo, bakit hindi tayo lahat pumunta noon mismo sa Quirino Grandstand habang nangyayare ang pagsanib ni Satanas sa isang nilalang na hindi kayang labanan ang kademonyohan niya?  Bakit hindi tayo isa-isang nagmakaawa kay Mendoza?   Bakit hindi tayo nagpasa-pasahan ng mikropono at luhaang sabihing itigil na ang kahibangan niya dahil handa naman tayong tulungan siya?  Sa ganoong paraan ba e hindi pa rin siya makokonsensya? O iniisip lang natin na imposible iyon at magmumukha lang tayong tanga?  Oo, imposible.  Imposible kasi kinabukasan mo na nalaman na may nagyari palang hostage taking.  Abala ka kasi sa mga “kisses” mong nanganganak, dancing capsule na hindi mo mahuli-huli at mga dinosaur na kapag nilagay mo sa tubig ng timba ay tumataba.  Imposible kasi abala ka kay Anygma.

Ssssupot mo tol.

Ewan ko ba sa ating mga Pilipino.  Ako?  Noong mga panahon na iyon ay abala ako sa pagpuputok ng mga maliliit na plastik na lobo na matatagpuan mo sa mga binili mong appliance na nakapaloob sa kahon at “STYRO”.

Scene 1

“BAWAL UMEHE DETO. ANG MAHOLE BOGBOG!”

Aze (umihi sa pader):  Sinong tinakot nito.

Scene 2

“PUNYETANG-INA MO. SINABI NANG BAWAL UMEHE DETO EH! ANG MAHOLE BOGBOG NGA!”

Aze (katatapos lang umihi sa pader):  Putang-inang tarantado nagsulat nito ah.  Lakas magmura  amputa. Gago rin eh.

Hindi na makuha sa sindak, hindi pa makuha sa mura.  Tang-ina.  Mag-angas ka kapag hindi na pera ang bumubuhay sayo tanga.

Scene 3
Aze:  Manong, para powhzZz! Eto powhzZz bayad ko.
Driver:  Boy, wala kabang barya?
Aze:  Wala ho eh.  Buong isang-daan lang ho talaga.
Driver :  Tsk.  Dapat naman sinabi mo nang maaga-aga para nagpabarya tayo.  Nagbayad ka pagpaka-para mo tapos buo naman pala pera mo. Yan ang hirap sa mga style niyo eh.  Sige na, bumaba ka na.  Libre ka na lang.
Aze (pabulong): Hihihi. Winner!

Naranasan mo na bang tumama ang hinliliit ng iyong paa sa upuan, lamesa, aparador, bar counter, divider, inidoro o arinola?  Sakit no?  Ganun kasakit ang idinudulot mo sa mga namamasada sa tuwing magbabalak kang magbayad ng buong isang-daan kapag malapit ka na sa bababaan nang sa gayon ay walang maganap na suklian.

Para sa iyo, ano ba talaga ang ibig sabihin ng “busina”?
a.  Makikiraan lang po. Salamat.
b. Ayokong magbigay. Tabi.

Halos pareho lang diba?  Yung asal lang ang pinagkaiba.  Alam mo, lahat tayo matagal na sanang patay eh.  Deadz tayo kung sakaling pinahintulutan ni Kristong magkaroon ng kanser sa ugali.  Pasalamat ka hindi.

Nakaranas ka na ba ng drayber na dumadaan sa shortcut dahil traffic daw tapos paglalakarin ka na lang dahil hindi na niya madadaanan ang lugar kung saan iyon ang iyong bababaan?  Okay lang naman kung maayos na sasabihin, eh kaso ang problema pabalang na nga sinigawan ka pa.  Kapag nagalit ka, magagalit din siya.  Kapag yung pasahero kaya ay nagkataong putol ang isang paa, itatama na kaya niya ang dadaanan niyang ruta o mangingibabaw pa rin ang galit sa awa?

Sugatan na ang Pilipinas.  At ang ugaling bastos naming ibang mga Pilipino ang nagsisilbing band-aid upang hindi makahinga ang mga sugat na ito at tuluyan nang maagnas.

Nagbabago naman tayo eh.  Pero bumabalik nga lang sa dati.  Lumilinis. Dumudumi.  Kunwari nagswimming ka kasi mainit.  Tapos yung tuwalyang ginamit mo pampatuyo sa balingkinitang katawang kagagaling lang sa pool na tinubuan ng mga langaw, ipis, musang, unyango, mulawin at Pandaca Pygmea ay siya ring gagamitin mo pagkatapos mong magkuskos at magbanlaw, shet.  Luminis ka nga, dumumi naman ulit.

Kailan kaya natin maiwawaksi ang ugaling sablay?  Bakit hindi natin subukan ang ginagawa sa libro ng ating mga lola’t nanay?  Dinidilaan ang bawat pahina upang ito ay maghiwalay.  O hihintayin mo na lang na maiwan sa lupa ang mga hindi sumunod sa Kanyang gabay?  Ano ba trip mo, ice cream na pinalaman sa monay o ice cream na binudburan ng momay?  Piliin ko na lang kayang mamatay habang bata pa’t walang malay?

By: Aze Eversen A. De Castro

2 comments:

  1. bawal umasenso. tignan mo ikaw, si burisman ka pa din hahaha

    ReplyDelete